Laatste loodjes

Inmiddels precies 4 maanden geleden begon ons avontuur. Aankomende woensdag weet ik mijn eindcijfer voor de stages die ik hier gelopen heb. Erg spannend vind ik het niet. Ik weet inmiddels al dat ik mijn stage met een dikke voldoende behaald heb, maar de hoogte van het cijfer hangt af van de presentatie over ‘’de verschillen in jeugdgezondheidszorg tussen Nederland en Portugal’’ die ik woensdag zal geven. Toch heb ik de afgelopen week de hele week al een nerveus gevoel. Ik ben niet de enige, Lisanne heeft er ook een beetje last van. Het afronden van alle opdrachten zorgt voor enige stress. Niet alleen de opdrachten uit Portugal, maar die van Nederland spelen een grotere rol. Zo eenvoudig is het nog niet om twee essays te schrijven over de onderwerpen die de Nederlandse criterialijst ons toewijst. We hopen dan ook maar dat we het goed doen, want het contact met NL is wel redelijk goed, maar niet optimaal. De laatste dagen moet ik hiervoor nog hard aan de bak.

Doorgemaakte ontwikkeling + inzichten

2 juli gaan we lekker een weekje genieten van de Algarve. We zullen de trein nemen vanuit Lissabon naar Faro en vanuit Faro gaan we met de bus of trein naar Albufeira. De terugweg vliegen we dan ook vanuit Faro naar Düsseldorf Weeze. Om eerlijk te zijn, kan ik niet wachten om iedereen weer te zien. Hoe dichter bij het einde, hoe meer ik Nederland ga missen. Ik ben blij dat ik iedereen straks weer in mijn armen kan sluiten. Ik waardeer ontzettend wat ik heb in Nederland en dat ik de kans had om hierheen te gaan is/was een fantastische ervaring. Ik heb heel veel berichtjes gehad, geskyped en visite gehad uit Nederland en dat doet me goed. Verwacht niet dat ik veel verandert ben na deze ervaring, afgezien van het feit dat ik een paar kilo ben aangekomen en een iets bruiner tintje heb. Wel voel ik me zelfverzekerder en weet ik dat ik nog een hoop van de wereld wil gaan zien en dat ik me goed kan aanpassen
in een nieuwe omgeving.

Ik zie ook in dat we het in NL zo slecht nog niet hebben (dat wist ik al wel, maar ben nu nog weer met mijn neus op de feiten gedrukt). Ons gezondheidsstelsel is goed geregeld ook al lijken we ons daar niet altijd bewust van. Wij mogen in NL ook blij zijn met de grote werkgelegenheid in de zorg. Dat is in Portugal, Spanje en Italië wel anders en als je dan een baan hebt, verdien je max. een bedrag van 1000 euro in de maand met een 40 uur durende werkweek, dit bedrag zal na verloop van tijd ook niet verhogen en voor de overuren krijgen ze vakantiedagen die ze vervolgens niet kunnen opnemen, omdat er een tekort is aan personeel. (de 1e levensbehoeften zijn vergelijkbaar met Nederland, ze besparen wel op verzekeringen en huur) Dat is waarom veel verpleegkundigen naast deze baan nog een baan hebben om toch rond te kunnen komen en een toekomst op te kunnen bouwen. Een Erasmusgenootje uit Italië heeft een paar dagen geleden een sollicitatiegesprek gehad hier in Lissabon om een baan te krijgen in Engeland. Dit is wat veel studenten uit Portugal en Italië doen. Werkervaring opdoen in Engeland, omdat er gewoon geen werk te vinden is en het niet goed verdient. Ik vind dit wel een bijzonder gegeven. Mensen worden steeds ouder en blijven langer thuis en worden sneller uit het ziekenhuis ontslagen. Dat is één van de redenen waarom er in Nederland genoeg werkgelegenheid is op dit moment. Hier in Portugal is het niet anders, maar toch wordt er nog steeds meer personeel wegbezuinigd (dit geldt voor de ziekenhuizen). Daarentegen op het consultatiebureau kunnen ze juist op personeel bezuinigen, maar daar lijkt het kwartje niet te vallen. Ze zijn met drie jeugdverpleegkundigen elke dag en er komen maximaal tien kinderen op een dag. In Nederland heb je hier max. 3 uur de tijd voor in je eentje, hier in Lissabon heb je er de hele dag de tijd voor (8u) en zijn ze met z’n drieën. Bijzonder fenomeen, ik erger me er kapot aan. Ik zit weleens 5u lang ‘’niks’’ te doen. Als ik geluk heb kan ik wat voor school doen achter de computer, maar die zijn niet altijd tot mijn beschikking.

Campus life

De afgelopen maand heb ik allemaal leuke dingen gedaan. Mijn lieve vriendinnetje Floor is o.a. langs geweest, we zijn een weekendje naar Porto geweest voor Lisanne haar verjaardag en ook hebben we veel leuke dingen gedaan met de erasmusgenootjes op de campus. Meer, nu alleen wij, de italianen en een meisje uit Spanje er nog zijn. In een korte tijd hebben we elkaar goed leren kennen. Je ziet elkaar elke dag, je bespreekt alle ergernissen over andere kamergenootjes met elkaar, etc. Gelukkig hebben wij drieën (Lot, Lies en ik) daar geen last van. Wij kunnen wonder boven wonder nog steeds goed met elkaar overweg (dat moet je ook altijd nog maar afwachten). Bij de andere erasmus studenten was dit dan ook lang niet altijd het geval. Wij waren dan ook vaak goed om te bemiddelen en de ergernissen tussen kamergenootjes aan te horen. Al met al zorgt het wel voor leven in de brouwerij..

Bezoek uit Nederland!

Toen Floor hier was heb ik lekker een paar dagen vrij genomen. We zijn lekker bijgekleurd op het strand van Cascais (een badplaats ong. 45 min. met de trein vanaf Lissabon). ’s Avonds hebben we geshopt in Colombo een groot overdekt winkelcentrum en natuurlijk staakte de metro weer toen we terug wilden naar ons hotel, dan maar een taxi... De dag erna zijn we naar Sintra geweest om het koninklijke paleis en het Moorse kasteel te bezoeken, waar Sintra zo bekend om staat. We hadden een geweldig uitzicht, maar we moesten er wat voor over hebben… in twee uur zijn we over de slingerweg omhoog gelopen met gevaar voor eigen leven, de bochten waren nogal onoverzichtelijk, maar zo sportief als we zijn doen we dat wel eventjes. Eenmaal aangekomen verging onze pret als snel na het horen van de entreeprijzen, maar omdat we een combiticket kochten kregen we toch maar liefst 5% korting. Nou hadden wij eventjes geluk... Toen we aankwamen droeg iedereen een lange broek en een jas… Help! Dat zou vast een reden hebben. Nou ik kan je vertellen, dat had een reden. Helemaal bovenin de open torentjes van het paleis moesten we ons voortbewegen via de muren van het paleis, zoveel wind stond er. Kippenvel van hier tot Tokyo in onze korte broek en t-shirt. Nadat we het kasteel bezocht hadden daalden we een stukje af en bezochten we ook het Moorse kasteel waar we een fantastisch uitzicht hadden over de stad en de natuur. Woensdag besloten we Lissabon van de andere kant te bekijken. We voeren de rivier over met de ferry en vervolgden onze weg met de bus naar het Christ rei beeld (een immens groot beeld van jezus die Lissabon als geschenk van Brazilië heeft gekregen). We gingen met de lift in het beeld naar boven om goed uitzicht te hebben over Lissabon en de andere kant van Lissabon over de rivier. Ik was hier al die tijd nog niet geweest dus dat was een leuke bijkomstigheid. Rond de middag besloten we terug te gaan naar Lissabon en ik had Floor de avond ervoor al een heel gave bar laten zien. Floor zei dat ze er met licht ook nog heen wilde. Dus zo gezegd, zo gedaan. We hebben heerlijk genoten van een drankje, Portugese chorizo en een kaasplankje met wederom een fantastisch uitzicht over de stad. Het bijzondere van de bar is dat toeristen er niet van weten. Het staat nergens aangegeven en het is op het dak van een parkeergarage. ’s Avonds zijn we lekker uit eten geweest in Restauradores waar de ober ons na het afrekenen achterna kwam gerend met de vraag of we nog wat gezelschap wilden tijdens het uitgaan. Haha.. ja, wat zeg je dan? ‘’tuurlijk, zien we je daar wel! Neem wat vrienden mee.’’ Gelukkig is het daarbij gebleven. We hebben één drankje gedronken en zijn daarna naar Urban beach gegaan een populaire club aan de rivier. Floor, Lotte, Dieke, Naomi en ik hebben gefeest totdat de zon weer op kwam. Dat was een mooie afsluiter van de gezellige dagen met Floor.

Colorrun Cascais?

Zaterdag deden we mee met de colorrun, tenminste dat was het plan. Na heel veel moeite is het gelukt om de kaartjes te regelen. Eenmaal aangekomen in Cascais zagen we nergens tekenen van een groot evenement die daar zou plaatsvinden. Dus gingen we maar even op pad om wat informatie te weten te komen. We gingen bij een VVV naar binnen. Zij konden ons gelukkig verder helpen. Wat bleek nou.. de run was in Carcavelos een plaats die valt onder Cascais. Dat was minimaal nog 15 minuten in de trein en we hadden ongeveer nog een uur voor de start. De baliemedewerkster zei dat we nog genoeg tijd hadden en ons vooral niet druk hoefden te maken. Maar goed, daar zijn we allemaal niet zo goed in en we maakten ons wel druk of we nog wel op tijd zouden aankomen en ons startbewijs op konden halen. We renden vanuit de VVV naar het strand van Cascais want daar lagen onze erasmus vriendinnen te zonnen. We vroegen of zij heel misschien onze spullen mee terug wilden nemen naar de campus, omdat we niet in Cascais bleven. Dit was gelukkig geen probleem. Met zo weinig mogelijk kleren renden we richting de trein. Dat houdt in: sportbroekje en (sport)BH. De BH werd niet door de conducteur getolereerd en Sabrina en Lotte werd verzocht de trein te verlaten. Weer iets wat tegenzat. Nog meer stress. Lisanne, Lieke en ik mochten wel gewoon in onze sportBH de trein in.. Dus besloten we ook maar vast te gaan om de kaartjes in te wisselen voor startbewijzen. 10 minuten voor het begin van de start kwamen Lotte en Sabrina aangerend vanuit de trein. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en hebben we een hele gave run gehad. Het was maar 5km, maar bloedheet. Rond de 28 graden. We hebben hardgelopen over de boulevard van Carcavelos langs het strand. Echt een mooie ervaring in deze mooie omgeving.

Erasmustrip:

Het weekend nadat Floor er was geweest hadden Lotte, Lisanne en ik en onze campusgenootjes een trip naar Badoca safaripark. We moesten er vroeg uit en stapten met z’n allen in de metro. Toen we van lijn verwisselden kwamen we in een bijna lege coupé terecht. Wij zaten met z’n zevenen bij elkaar. Vlak achter ons was een sta plaats. Op die sta plaats was één of andere drugsfiguur allemaal gekke bekken naar ons aan het trekken, maar dan op een intimiderende manier. Wij besloten er geen aandacht aan te geven. Even later pakte hij een mes en schilde zijn appel. Tegelijkertijd was hij de hele tijd contact aan het zoeken met ons. Even later stak hij z’n mes in een leeg stoeltje in de metro. We raakten een beetje in paniek, omdat hij duidelijk onder invloed was en wij bijna als enige bij die man in de coupé zaten. We konden blijven zitten of naar een ander gedeelte van de metro rennen als we bij de volgende halte aankwamen. We kozen voor het tweede en renden via buiten naar een ander gedeelte van de metro waar het vol zat met mensen. Een paar haltes verder moesten we eruit. Helaas deze man ook. Wij kozen voor een andere uitgang, maar op de één of andere manier kwamen we elke keer in de buurt van hem uit. We liepen snel naar de andere erasmus studenten, die ook met de activiteit meegingen en vroegen wat zij zouden doen. Een van de erasmus studenten belde de politie. Uiteindelijk heeft de politie niks gedaan, maar hoefden wij gelukkig niet lang meer te wachten totdat de bus ons kwam oppikken.
Het safaripark was opzich niet zo bijzonder. We hebben een safari gedaan in een soort treintje, waarbij we verschillende dieren hebben gezien van het Afrikaanse landschap. Wat heel gaaf was, was het voeren van lemuren. Een soort aapjes. We kregen een handje vol fruit en twintig lemuren kwamen op je afgestormd. Ze zijn heel lief en echte gezelschapsdieren. We mochten ze niet aaien, maar ze kwamen zelf al naar ons toe en kwamen bij je op schoot zitten. Toen we het safaripark gezien hadden reden we een stukje verder met de bus naar beach st. André. Heel mooi met een Lagune. Er was ondiep warm water, waar visjes aan onze tenen knabbelden. Het bleef alleen niet bij visjes.. op een gegeven moment liepen er ook krabbetjes over ons heen. Nou, ik kan je vertellen, dan ben ik in drie seconden vertrokken. Al met al was het een unieke ervaring in een mooi gebied met leuke mensen.

afscheid:

Mei stond ook in het teken van afscheid nemen. Lisanne, Lotte, ik en een meisje uit Spanje zijn als enige hier voor vijf maanden. De rest van de erasmus studenten kwamen voor drie maanden. Dat betekent dat we als eerste zijn gekomen en als laatste weer weggaan. We kennen hierdoor een hoop mensen, maar we moeten ook afscheid nemen van een hoop mensen. Dat is niet altijd even leuk en als je even in een dipje zit dan denk je op deze momenten ook vooral: Ik wil ook naar huis, maar dat zijn alleen momenten gelukkig.

Avondje stappen:

Ergens in de tussentijd zijn we ook nog in aanraking gekomen met de politie. Een heel spectaculair verhaal is het niet, maar wel een goede leer voor de volgende keer.. en gelukkig heeft het ons geen geld gekost! We waren met z’n vijven en wilden na het stappen met de taxi naar huis. Normaal kan dit niet en moeten we wachten tot er toevallig een grote taxi voorbij komt of we moeten ons verspreiden over twee taxi’s. Maar goed, deze beste man zwaaide naar ons en zei dat we wel met z’n vijven in de taxi mochten. Nou ja, dat hebben we dus maar gedaan, want dat scheelt weer een taxi. Eenmaal in de taxi zat Sabrina bij mij op schoot. We hadden al opgemerkt dat de meter niet liep. We hebben er niks van gezegd, omdat we toch met ons vijven waren. Wat kon hij ons maken? Toen we al eventjes in de taxi zaten zei de taxichauffeur dat Sabrina moest bukken, omdat er politie langs de kant stond. Zeg maar een grote controle! We werden van de weg gehaald.. niet omdat we met z’n vijven in de taxi zaten, want dat hadden ze nog niet eens opgemerkt, maar omdat de meter niet aanstond. Blijkbaar konden ze dat van ver af al zien. De politie agenten drukten ons goed op het hart niet meer met z’n vijven in een taxi te stappen en dat we er altijd op moeten letten of ze de meter wel aanzetten anders worden we opgelicht. De taxichauffeur kreeg een boete en wij moesten in de middle of no where opzoek naar een nieuwe taxi. Met heel veel geluk hadden we er redelijk snel één gevonden die ook nog voor vijf personen was en werden we veilig naar huis gebracht.

PORTO!!

Het weekend van 12 juni stond in het teken van Lisanne (we gingen als verjaardagskadootje een weekendje naar Porto) en het ontvluchten van ons dagelijkse struggles wat betreft het afronden van onze essays. Natuurlijk hadden we het goede weekend uitgekozen, NOT! 13 juni vierden ze in Lissabon St. Antonio, één van de grootste feesten van het jaar. 12 juni landden we al vroeg in Porto, toen we in het hostel aankwamen vroeg de gastvrouw direct of we zin hadden om mee te gaan met een free walking tour om 11u. We besloten dit te doen. We hebben drie uur rondgelopen in het historische gedeelte van Porto met een ongeschoolde gids, maar ondanks dat wist ze veel en interessant te vertellen over de historie van Porto. We gingen na afloop met de hele groep naar een typisch Portugees restaurantje waar we francessinha hebben gegeten. Mocht je van plan zijn een goed avondje te stappen dan leg je met francessinha een goede bodem. Het is een toast met drie soorten vlees en daarbovenop een dikke laag kaas en een sausje erbij. Ik heb het geprobeerd, omdat het een typisch gerecht is uit Porto, maar een plezier doe je me er niet echt mee. ’s Avonds gingen we mee met een pubcrawl. We hebben mensen uit Singapore, USA en Duitsland leren kennen. Erg gezellig. De volgende dag regende het pijpenstelen en we hebben niks bijzonders gedaan. Onze Italiaanse buren waren ook in Porto en we zijn lekker met hun uit eten geweest. ’s Middags hebben we lekker op een terras gezeten aan de rivier. Het was fijn er even uit te zijn in een andere omgeving. De laatste weken zijn aangebroken en ik kijk nu al met een heel goed gevoel terug op deze ervaring. Ik zou het iedereen aanraden mocht je de kans krijgen.

Tot snel! 9 juli zal ik weer voet op Nederlandse bodem zetten.

(Als ik nou ook al zoveel woorden op papier had gezet voor mijn essay, was ik al een heel eind. Helaas is dit niet het geval)

Beijos,

Marleen